Mijmeringen bij het afsluiten van een tijdperk

Het voelt een beetje vreemd aan. Dit is mijn laatste editoriaal als actief werknemer van de VVOG.

Velen onder u weten dat ik op 1 juli met pensioen vertrek. Het schrijven van dit commentaarstukje – voor de geïnteresseerden, het is inmiddels mijn 167e werkstukje – doet mij mijmeren over een periode van meer dan 40 jaar.
Vier decennia! Een hele hap uit mijn leven die als een flits is voorbij gevlogen!

Toen Groencontact in 1978 voor het eerst verscheen als magazine, was ik juist afgestudeerd aan de Landbouwfaculteit van Gent (tegenwoordig Faculteit Bio-ingenieurswetenschappen). Het was mijn toenmalige prof. – wijlen Gabriël Boesman – die bereid gevonden werd om het hoofdredacteurschap van een nieuw tijdschrift op zich te nemen. Ik werkte in die periode als assistent bij prof. Boesman maar was eigenlijk niet op de hoogte van dit initiatief. Ik was toen in het laboratorium voor tuinbouwplantenteelt bezig met het optimaliseren van nieuwe technieken om een toen nog minder bekende kamerplant, met name Ficus lyrata, te vermenigvuldigen in vitro.

In april 1979 kreeg ik weet van een vacature bij de Vereniging voor Openbaar Groen in Brugge. Dat leek mij wel iets om te gaan solliciteren. Het aantal vacatures was in die periode niet zo groot. Ik heb toen de uitdaging opgenomen.

In de beginjaren mocht ik af en toe ook eens een artikeltje schrijven voor Groencontact. Maar mijn hoofdtaak bestond erin om samen met enkele jonge enthousiaste medewerkers (BTK-ers, voor wie dat nog iets zegt!) een documentatiedienst over openbaar groen uit de grond te stampen. De toenmalige secretaris en bezieler van de VVOG, Julien Leys, wist op een onnavolgbare manier een ‘bende jonge gasten’ te motiveren en te stimuleren om de groenvoorziening van steden en gemeenten op een hoger niveau te tillen.

Gaandeweg ben ik meer en meer betrokken geraakt bij de redactie en de productie van Groencontact. Een boeiende aangelegenheid die in de voorbije jaren gigantisch veranderd is. Ik herinner mij nog dat de artikels gelay-out werden met schaar en lijm. Teksten moesten ook meermaals opnieuw getypt worden. Je kunt het je niet voorstellen. Met de huidige kennis lijkt het wel of het begin van de jaren ‘80 zich in de middeleeuwen situeerden.

Reeds in de loop van 1982 werd ik ingeschakeld als secretaris van het redactiecomité. Een functie die ik vervuld heb tot eind 1988. Daarna werd ik eindredacteur. In 2001 werd ik de facto ook hoofdredacteur, een functie die in nauw overleg gebeurde met de voorzitter van het redactie-comité, respectievelijk waargenomen door prof. Boesman (tot aan zijn dood in 2009) en prof. Hermy van de KU Leuven.

Met de jaren is Groencontact een steeds grotere rol gaan spelen. Mijn eerste editoriaal dateert van begin 1991. Met veel plezier heb ik reportages kunnen maken, interviews afgenomen, speciale edities in mekaar gestoken, enz. En alhoewel ik meer en meer andere taken toegeschoven kreeg, Groencontact was voortdurend een rode draad doorheen mijn takenpakket. Een niet aflatende bekommernis. Om de twee maand moest er een nieuw nummer geproduceerd worden.

Nu mijn loopbaan bij de VVOG ten einde loopt, zal mijn engagement naar Groencontact er anders gaan uitzien. Eindredactie zal er niet meer bij zijn. Maar ik heb beloofd om geregeld nog artikels te schrijven en tot nader bericht om hoofdredacteur te blijven.

Je zult dus nog af en toe van mij horen. In dit verband wil ik u graag nog iets vragen. Indien u van mening bent dat uw stad of gemeente best eens in de kijker mag komen in Groencontact, laat het mij zeker weten. Mijn e-mailadres blijft nog actief. En ik kom graag eens langs om een reportage te maken of een interview te doen.